Bohaterką filmu jest Bess McNeill (nominowana do Oscara Emily Watson), która właśnie zawarła związek małżeński z Janem (Stellan Skarsgård), pracownikiem platformy wiertniczej. Chociaż Bess jest głęboko wierząca i postępuje według wytycznych swojej wiary, lokalna społeczność nie akceptuje jej małżeństwa, a Jana traktuje jak obcego. Kiedy mężczyzna znów wyrusza na platformę, poddana społecznemu ostracyzmowi Bess gorliwie modli się do Boga, by jej rozłąka z mężem trwała jak najkrócej. Jej prośba zostaje spełniona. Jan wraca do domu wcześniej w wyniku wypadku, któremu uległ przy pracy. Sparaliżowany mężczyzna prosi żonę, obwiniającą się o jego nieszczęście, by współżyła z innymi mężczyznami i opowiadała mu o swoich przeżyciach, bo tylko w ten sposób może być dalej szczęśliwa. Na początku niechętna wytycznym męża, Bess z czasem zaczyna wierzyć, że dzięki temu jej mąż wróci do zdrowia.
"Przełamując fale" uchodzi dziś za klasyczny obraz utrzymany według zasad manifestu DOGMA 95. Oszczędna scenografia, specyficzna gra aktorska i plastyczne, niedoświetlone zdjęcia budują niepowtarzalny klimat. Mimo upływającego czasu, film nie zestarzał się ani trochę. Prowokacyjny, autorski styl Larsa Von Triera przyniósł liczne nagrody filmowe, w tym Grand Prix festiwalu w Cannes.
Lars Von Trier
Jeden z najwybitniejszych współczesnych twórców filmowych. Urodził się w 1956 roku w Kopenhadze. Ukończył szkołę filmową w swoim rodzinnym mieście. Jeszcze jako student rozpoczął międzynarodową karierę od dwukrotnego zwycięstwa na festiwalu filmów studenckich w Monachium. Jego debiut, "Element zbrodni" nie tylko został zakwalifikowany do konkursu MFF w Cannes w 1984 roku, ale zdobył tam nagrodę najwyższej komisji technicznej. Film stanowił pierwszą część "trylogii europejskiej", na którą złożyły się jeszcze "Epidemia" (1988) i "Europa". Filmy te były typowymi przykładami autorskiego kina artystycznego - poszukującego i wyrafinowanego stylistycznie. W 1995 roku Von Trier ogłosił wraz z grupą innych skandynawskich reżyserów Manifest Grupy Filmowej "Dogma", który uznawany jest za jeden z najważniejszych aktów przemiany sztuki filmowej. Zakładał on odejście od filtrów i efektów optycznych na rzecz naturalności, zakazywał eksperymentów z chronologią i wypełniania ekranowego czasu "powierzchowną akcją" (używanie broni, morderstwa), a także nakazywał filmowanie kamerą "z ręki". To właśnie do tych zasad próbowały się stosować filmy "Przełamując fale" (1996), "Idioci" (1998) i "Tańcząc w ciemnościach" (2000). Ten ostatni canneńskie jury nagrodziło Złotą Palmą, najważniejszą nagrodą festiwalu. Filmy Duńczyka mają tylu zwolenników, co przeciwników. Przez jednych Von Trier uważany jest za geniusza, przez drugich - za manipulatora współczesnego kina. Podział ten utrzymał się także przy okazji premier innych filmów twórcy, jak "Dogville" (2003), "Mandarlay" (2005), "Melancholia" (2011) czy "Nimfomanka" (2013).
"Przełamując fale"
Reżyseria: Lars von Trier
Obsada: Emily Watson, Stellan Skarsgård, Katrin Cartlidge, Jean-Marc Barr, Adrian Rawlins
Dania, Francja, Hiszpania, Holandia, Islandia, Norwegia, Szwecja 1996, 159 min.
poleca:
Studentnews.pl