Biegiem po DVD!

To podobno najwierniejsza adaptacja komiksu. Nawet najlepszy jednak komiks nie jest w stanie pokazać tak intensywnej przemocy, jak robi to film. Owszem, historia jest całkiem znośna. Ale otoczka może być do wytrzymania tylko dla bardzo odpornych na krwawe jatki.

Seria filmów „Step up” przeszła długą drogę. Zaczęliśmy od filmów z dobrą fabułą, gdzie taniec był jedynie opakowaniem dla opowiedzianej historii. Potem były nieznośne, przypominające teledyski pseudo filmowe produkcje, kalki części pierwszej. Teraz wyszło gdzieś pośrodku. Fabuła dalej trochę kuleje, ale przynajmniej jest inna i w miarę spójna. Taniec, doskonały jak we wszystkich częściach, tutaj znowu jest ilustracją do opowieści. Jest nieprzesadzony efektami specjalnymi, pokazuje ludzi, którzy po prostu mają swoją pasję. Zmieniłam zdanie. Znowu to „Step up” lubię.

Interesujący pomysł, który nie potrzebuje aż tak agresywnych środków wykonania aby odnieść sukces. Nie potrzeba tylu efektów specjalnych, całkowicie zbędny jest efekt 3D. Ta opowieść jest sama w sobie tak przyjemnie dziwaczna, że obroniłaby się samym aktorstwem. Nomen omen doskonałym.

Agata Mróz była w Polsce dość znana, ale ci, którzy nie śledzili siatkówki usłyszeli o niej dopiero za sprawą jej choroby. Chorowała na białaczkę od lat, a ta choroba nie pozwoliła jej na udział w mistrzostwach, na które tak ciężko pracowała. Skutecznie wycofała ją też z ukochanego sportu ale nie zakończyła życia. Poznała ukochanego męża, który wspierał ją w walce o kolejne dni. W końcu znalazł się dawca. I dokładnie wtedy okazało się, że Agata jest w ciąży. Ciąży, którą chce koniecznie donosić. Nawet kosztem własnego życia.

Dzieci to przepiękna sprawa, ale też najtrudniejsza praca na świecie. Słowo honoru, potwierdzi to wam każdy rodzic. Nie ma chyba takiego, który nie wspomina z nostalgią czasów kiedy to nie było żadnej odpowiedzialności, kiedy problemy były znacznie mniejsze a i rachunki niższe. I to nie jest tak, że cofnęlibyśmy się do tych czasów na stałe, o nie. Ale taki jeden dzień, raz na jakiś czas bardzo by się przydał. Tak, żeby zachować zdrowe zmysły.

Pierwowzór opowieści o ludziach, którym splatają się losy ustanowił przed niemalże dekadą film „To właśnie miłość”. On też wyznaczył niedościgniony poziom, którego, przynajmniej do tej chwili, nie dosięgnęły inne, podobne filmy. Ten można z powodzeniem obejrzeć, można się wzruszyć i ubawić, chociaż na pewno żadnej rewolucji nie ma. Ot kino dla każdego, do rozrywki i chwili refleksji. Ale to też bardzo dużo, bo w kinie zalanym niejednokrotnie przez filmowe szambo, naprawdę trudno jest o coś mądrego.

W Hollywood dawno już odkryli, że jeśli w komedii gra Reese Witherspoon, to film znajdzie swoją widownię. Można zapłacić jej dzikie miliony, można spełnić każde jej żądania, oszczędzając na scenariuszu i wszystkim innym. I pewnie mają rację. Historia miłości dwóch agentów do jednej kobiety jest przyzwoita, chociaż sensu jest naprawdę niewiele. Typowo efekciarskie kino Hollywood.