Fala

Pewien nauczyciel w szkole średniej, chcąc uświadomić swoim uczniom pojęcie dyktatury, przeprowadza eksperyment, który wymyka się spod kontroli i zaczyna ogarniać jego własne życie. Niemcy. Mając do wykonania tygodniowy projekt, nauczyciel Rainer Wenger (JürgenVogel) proponuje swoim uczniom przeprowadzenie eksperymentu, by dzięki niemu mogli lepiej zrozumieć, na czym polegają totalitarne rządy. Zaczyna się swoista gra z podziałem na role z tragicznym zakończeniem.

W ciągu kilku dni wprowadzona dyscyplina i poczucie więzi społecznej przeradzają się w prawdziwy ruch: FALĘ. Trzeciego dnia eksperymentu uczniowie zaczynają bojkotować i straszyć innych. Kiedy pojawiają się pierwsze wybuchy przemocy, nauczyciel postanawia przerwać eksperyment. Niestety jest już na to za późno. FALA wyrwała się spod kontroli...

O FILMIE

Napisana ponad 20 lat temu FALA Martina Rhue jest popularną młodzieżową powieścią, w wielu niemieckich szkołach zalecaną jako lektura obowiązkowa. Opowiadanie nie ma nic wspólnego z rzeczywistością poza jednym: podobny eksperyment, o jakim jest w nim mowa, przeprowadził nauczyciel historii Ron Jones w Cubberley High School w Palo Alto w Kalifornii w 1967 roku. Jones został zresztą konsultantem filmowej wersji tego opowiadania.
Dzięki niezwykle zgranemu tandemowi - Christianowi Beckerowi (“Hui Buh – The Goofy Ghost”) i Dennisowi Ganselowi, powstała bardzo wiarygodna i współcześnie opowiedziana historia. Pomysłodawca eksperymentu, Ron Jones, którego krótka opowieść była również podstawą scenariusza, pomógł zrealizować to ryzykowne przedsięwzięcie.
Dennis Gansel rozwinął tę porywającą opowieść przy pomocy swojego przyjaciela,
reżysera Petera Thorwartha (“Bang Boom Bang,” ”If It Don’t Fit, Use a Bigger Hammer”). Akcję osadzono we współczesnych, nowoczesnych Niemczech, w niczym nie wyróżniającym się mieście, w zwykłej szkole.
Zdjęcia do FALI odbyły się na przełomie lipca i sierpnia 2007 roku w Berlinie i jego okolicach. Produkcję wspierały liczne niemieckie instytucje filmowe - Berlin-Brandenburg Media Board, jak również Federal Film Board - FFA and DFFF.

Eksperyment

Jesienią 1967 roku nauczyciel w Cubberley High School w Palo Alto w Kalifornii
Ron Jones przeprowadził w swojej klasie eksperyment. W czasie lekcji, której tematem był narodowy socjalizm, jeden z jego studentów zadał mu pytanie, na które nie umiał odpowiedzieć: “Dlaczego Niemcy udawali, że nic nie wiedzą o masowej zagładzie Żydów? Dlaczego uparcie twierdzili, że nie wiedzą nic o obozach koncentracyjnych? Jak mogli ci, którzy byli sąsiadami, a może i przyjaciółmi ludności żydowskiej powiedzieć, że ich nie było w czasie kiedy to wszystko się działo?”
Pod wpływem tamtej chwili Ron Jones podjął decyzje o przeprowadzeniu w klasie eksperymentu. Wprowadził żelazną dyscyplinę, ograniczając tym wolność swoich uczniów i tworząc z nich jedność. Ruch ten nazwał Trzecią Falą. Ku jego zdziwieniu, uczniowie z entuzjazmem podporządkowali się jego surowym wymaganiom. Eksperyment, który w założeniu miał trwać jeden dzień, szybko objął swym zasięgiem całą szkołę. Ten, kto myślał inaczej był piętnowany, uczniowie szpiegowali się nawzajem, bito tych, którzy nie chcieli się przyłączyć. Piątego dnia Ron Jones był zmuszony przerwać eksperyment.

Fenomen “ekstremalnego posłuszeństwa”

Fenomen ekstremalnego posłuszeństwa wobec autorytetów, jak choćby w Trzeciej Rzeszy, do dziś nie został naukowo wyjaśniony. Przeprowadzono jednak wiele doświadczeń z zakresu psychologii społecznej, by zrozumieć zachowanie jednostki w grupie, których efektem było wiele niepokojących wniosków. Wśród tych najbardziej znanych był eksperyment przeprowadzony w 1971 roku w więzieniu w Stanford, który badał zachowanie ludzi w warunkach więziennych. Kolejny, przeprowadzony w 1962 roku i nazwany Eksperymentem Milgrama sprawdzał zdolność jednostki do podporządkowania się instrukcjom stojącym w sprzeczności z własnymi poglądami, zlecanym przez wybitne autorytety. Philip Zimbardo, który przeprowadzał eksperyment w więzieniu Stanford, stwierdził niedawno wielkie podobieństwo pomiędzy wnioskami, jakie z niego płynęły, a brutalnym traktowaniem irackich więźniów w Abu Ghraib.

O PRODUKCJI

Temat chodził za mną od dawna. Wiele razy się zastanawiałem, czy coś takiego może się powtórzyć? We współczesnych Niemczech, tak liberalnych i oświeconych, w których tak wiele mówi się o Nazizmie i Trzeciej Rzeszy? Czy mogłoby się to powtórzyć? To pytanie było dla mnie tak fascynujące, że chciałem je zgłębić.”
Dennis Gansel

Pomysł przeniesienia FALI na kinowy ekran zrodził się w czasie obiadu z przyjaciółmi. Wśród nich był Dennis Gansel, który wspomniał wówczas, że chciałby za pomocą filmu opowiedzieć to, co wydarzyło się w Cubberley High w Palo Alto w 1967, a co on sam uznawał za niesłychanie interesujące. “Nigdy więcej o tym nie rozmawialiśmy”, wyjawia producent Christian Becker, „ale ja nigdy też o tym nie zapomniałem. Podjąłem próby zdobycia praw do tej opowieści. Dennisowi nic nie mówiłem, ponieważ bałem się, że będzie strasznie rozczarowany, gdyby to się nie powiodło.”
Po wielu rozmowach i negocjacjach z agencjami i domami produkcyjnymi Becker i jego Rat Pack Filmproduktion dogadał się z Sony, od którego mógł zakupić prawa to ekranizacji powieści. Pomógł mu w tym jeden z bardziej znanych niemieckich producentów Martin Moszkowicz z Constantin Film (“Resident Evil: Zagłada”, “Pachnidło – Historia mordercy”, “Upadek,” ”Nigdzie w Afryce”). Ron Jones, będący pomysłodawcą pierwotnego eksperymentu, nie mógł wyjść z podziwu: “Christian jest niesamowity. Jak inaczej wytłumaczyć fakt, że ktoś poświęca dwa lata swego życia na realizowanie jednego marzenia? Takiej ikry nam potrzeba! Rzesza amerykańskich producentów zabiegała o ten film od lat, ale nikt nie uzyskał praw... Widać potrzeba ludzi takich jak Dennis Gansel czy Peter Thorwarth żeby takie dzieło mogło powstać.” Dennis Gansel pracował nad scenariuszem razem ze swoim kolegą ze studiów Peterem Thorwarthem. “Staramy się opowiedzieć o prawdziwych postaciach. Karo, Jens czy Dennis – oni wszyscy są bardzo podobni do Petera Thorwartha i do mnie, albo do tych wszystkich osób, z którymi chodziliśmy do szkoły. Chcieliśmy, by nasi bohaterowie nie byli kukiełkami, ale ludźmi, którzy istnieją naprawdę.” Latem 2007 roku na planie w Niemczech odwiedził ich Ron Jones, który po tym, co zobaczył stwierdził, że czuje się znów jak w roku 1967: “Być tu i obserwować aktorów to dla mnie jak patrzeć na duchy z mojej przeszłości.”
Autorzy scenariusza zdecydowali się odstąpić od rozpoczęcia eksperymentu od zwyczajnej dyskusji na temat początków nazizmu, tak jak to miało miejsce w 1967 roku w Palo Alto. “Temat autorytatyzmu jest właściwie pod-kategorią despotyzmu,” mówi Dennis Gansel. “To oczywiste, ze taka dyskusja schodzi ostatecznie na temat faszyzmu. Ale gdy nauczyciel rozpocznie lekcję słowami ‘Dzień dobry, dziś będziemy rozmawiać o faszyzmie’ zdradziłby za dużo szczegółów. Mówiąc ‘autorytaryzm’ rozpoczyna mniej inwazyjnie, nawet mimo że mowa jest o podobnych mechanizmach.” Scenarzyści doskonale wiedzieli, że narodowy socjalizm to bardzo ważny i często poruszany temat w niemieckich szkołach. Dlatego wykorzystali to w filmie: “Kiedy chodziłem do szkoły ciągle mówiło się o nazizmie i Trzeciej Rzeszy. Na historii, politologii, religii, literaturze, a nawet na biologii. Aż nadchodzi taki moment, że masz już tego serdecznie dość, bo słyszałeś wystarczająco dużo. To może doprowadzić do pewnego znudzenia lub nawet arogancji – ‘Już to przerabialiśmy, to nie wydarzy się nigdy więcej’ – i w tym właśnie widzę niebezpieczeństwo”, wyjaśnia Peter Thorwarth.
Dla wszystkich było od początku jasne, że cała historia zależała od wiarygodności głównych bohaterów. Rolę nauczyciela mógł więc zagrać tylko Jürgen Vogel, zawsze prawdziwy i szczery w swoich rolach.
“Chcieliśmy, żeby to był bardzo otwarty i liberalny nauczyciel, którego uczniowie lubią i któremu ufają. Ktoś, kto angażuje się w swój własny eksperyment. Taki był zresztą Ron Jones i takiego nauczyciela stworzyliśmy w filmie. Człowiek z klasy robotniczej, nie jakiś tam niedostępny dyrektor. Ktoś, kto potrafi wychowywać, ale i żartować. Jego uczniowie zapisują się do zaproponowanego, trudnego projektu, ponieważ on potrafi uczyć,” wyjaśnia Nina Maag, producentka.
Rolę żony, Anke Wenger, powierzono Christiane Paul. Jest to postać bardzo pewna siebie i dynamiczna, ale jednocześnie ciepła i otwarta. Kiedy Paul zaszła w ciążę, dziecko zostało wpisane w scenariusz. Długim procesem był casting do roli uczniów. Filmowcy spędzili prawie rok poszukując odpowiednich, młodych aktorów, zanim cała klasa była kompletna. “Szukałem wysoce charyzmatycznych aktorów, którzy odnaleźliby się w swoich rolach,” mówi Dennis Gansel.
Największym wyzwaniem okazało się kręcenie scen z meczu polo na basenie. Temperatura w krytym obiekcie w Berlinie - Reinickendorf latem przekracza 100 stopni, a wilgotność dochodzi do 80%. Upał był wyczerpujący, do tego jeszcze pojawiły się obawy niektórych aktorów i członków ekipy: spora część zdjęć kręcona była w prawdziwej szkole, co wywoływało u niektórych wiele, nie zawsze przyjemnych wspomnień: “Dziwne uczucie być przez cały czas w szkole. Czułem się jakbym znów trafił do klasy!” wspomina Cristina Do Rego. Max Riemelt miał podobne odczucia: “Właśnie! Zaraz jak tylko usiadłem w ławce zacząłem się pocić jak kiedyś. Powracasz do tej samej rutyny. Znów zacząłem gryzmolić. Zawsze tak robiłem. A kiepska wentylacja zrobiła całą resztę.”
Dennis Gansel: “Doskonale pamiętam, co to znaczy w szkole kiedy ma się 17 lat, jacy byli nauczyciele, szkolne wycieczki. W kim się kochało, a z kim miało zatargi, pamiętam wszystkich przyjaciół... Nigdy potem nie żyłem już tak intensywnie jak w średniej szkole. Christian, Peter i ja chcieliśmy oddać to uczucie. Im bardziej prawdziwe i wiarygodne, tym lepiej. To chcieliśmy pokazać.”
“Czułem się jakbym rzeczywiście był w klasie, jak jej część, a nie obserwator patrzący na to z zewnątrz,” tak Ron Jones opisał swoja reakcję po obejrzeniu pierwszych fragmentów filmu.
Szukając odpowiedniej lokalizacji - nowoczesnej, urokliwej szkoły, filmowcy odwiedzili setki szkół w Berlinie i okolicach. Znaleźli taką na obrzeżach Berlina. Sporo uczniów było jednak przerażonych perspektywą spędzenia wakacji w swego rodzaju letniej szkole w charakterze statystów. Nina Maag: “Nie chcieliśmy robić jednego z tych filmów, w których nastolatki wyglądają tak, jak widzą ich dorośli. Zależało nam, by wyglądali jak prawdziwa dzisiejsza młodzież.” Żeby to osiągnąć, filmowcy odwiedzili niezliczoną liczbę szkół, w których mogli przekonać się o panującej modzie.
Zdjęcia kręcono od lipca do sierpnia 2007 roku, ostatnią scenę nakręcono po 38 dniach filmowania. “Zdjęcia poszły nam niesłychanie gładko – mimo że była to olbrzymia produkcja i że mnóstwo czasu spędziliśmy na poszukiwaniach lokalizacji i aktorów,” podsumowuje Christian Becker. “To był wspaniały czas. Ekipa była doskonała, było dużo zabawy. Byliśmy jak duża rodzina. Myślę, ze oglądając ten film można dostrzec to, że bawiliśmy się przy tym znakomicie, a efekt jest bardzo naturalny – czy to przed kamerą, czy też poza nią. To sprawia, że ta historią jest taka rzeczywista.”

WYWIADY

Wywiad z Dennisem Ganselem (Scenarzystą i reżyserem)

Po FABRYCE ZŁA znów powróciłeś do tematu nazistowskich Niemiec . Czy to przypadek, czy jakaś twoja obsesja?
Ten temat interesował mnie od zawsze! Pytanie czy faszyzm mógłby się odrodzić, to jak funkcjonuje, jak otumania ludzi jest dla mnie niezwykle fascynujący. Wiąże się to poniekąd z historią mojej rodziny. Mój dziadek był oficerem w Trzeciej Rzeszy, przez co mój ojciec i dwaj wujkowie mieli sporo problemów. Jako młody człowiek nie raz zadawałem sobie pytanie, jak bym się zachował w takiej sytuacji. W FABRYCE ZŁA zmagałem się z pytaniem “Jak to wtedy było? Jak nazistom udało się wprowadzić ludzi w błąd?” W FALI pytanie brzmi „Jak dzisiaj możemy zostać wprowadzeni w błąd? Jak mógłby działać faszyzm? I czy byłoby to w ogóle możliwe? Czy mogłoby się to powtórzyć w normalnej, niemieckiej szkole, tu i teraz?”

Co cię tak zafascynowało w TRZECIEJ FALI, że chciałeś zrobić o tym film?
Pamiętam jak pierwszy raz przeczytałem opowieść FALA. Pierwsze pytanie, jakie sobie zadałem to „co ja bym wtedy zrobił? Czy podporządkowałbym się?” Oczywiście wmawiałem sobie, że to przecież było dawno temu w odległej Ameryce. w Niemczech? dzisiaj? nie ma mowy! Ale wiem, że tu chodzi o coś więcej. To był dla nas punkt wyjścia, niech to się wydarzy w nowoczesnych Niemczech, jaka będzie wtedy odpowiedź na pytanie „Czy to się może powtórzyć?”

W jaki sposób zbierałeś informacje?
Przede wszystkim mieliśmy oryginalne zapiski Rona Jonesa. Dzięki temu doskonale znaliśmy przebieg eksperymentu. Kiedy jednak zdecydowaliśmy się przenieść tę historię na grunt współczesnych Niemiec, musieliśmy nieco to przerobić na niemieckie realia. Jako że oboje z Peterem Thorwarthem wychowywaliśmy się w podobnym środowisku chcieliśmy, by akcja rozgrywała się w szkole podobnej do tej, do której sami kiedyś chodziliśmy i by były tam postacie, z którymi do tej szkoły chodziliśmy. Są też nauczyciele, jakich chcieliśmy mieć i tacy, jakich mieliśmy naprawdę. Elementy z rzeczywistego świata były nam bardzo pomocne. Potem rozwijaliśmy tę historię w oparciu o tych bohaterów. To jak sobie ich wyobrażaliśmy, to jak by się zachowali w konkretnych sytuacjach, wszystko rozwinęło się niemal naturalnie.

Czy więc można powiedzieć, że powodzenie takiego eksperymentu zależy od popularności nauczyciela?
To oczywiście niezwykle pomocne, kiedy ma się do czynienia z bardzo charyzmatycznym nauczycielem. Z kimś, kto jest prawdziwym przywódcą, potrafiącym przekonywać ludzi, kogo studenci podziwiają. Myślę, że faszyzm, który on tworzy, jest tak podstępny, że mógłby mieć miejsce gdziekolwiek i kiedykolwiek w świecie. Daj nagle ludziom, którzy wcześniej nie mieli nic do powiedzenia, odrobinę odpowiedzialności. Stwórz społeczność, która nagle daje poczucie nowych wartości. Usuń wszystko, co dotychczas stanowiło o podziale, daj szanse bycia indywidualnością. Myślę że to by się sprawdziło wszędzie. A już na pewno w szkole. Każdy, kto chodzi do szkoły wie, jak tam jest: przebojowe dzieciaki, szkolni liderzy są na czele hierarchii. A mnóstwo tych bardziej nieśmiałych lub których nie zauważasz od razu nie ma prawa głosu. Jestem przekonany, że taki system właśnie tam by zadziałał.

Współczesne społeczeństwo definiują jednostki. Czy to nie potrzeba wybicia się z tłumu decyduje o powodzeniu eksperymentu takiego jak FALA?
Kiedy byłem młody, zawsze chciałem móc się z czymś utożsamiać. Zazdrościłem rodzicom, że mogli uczestniczyć w ruchu studenckim w latach 60., że mieli jakiś cel, próbowali zmieniać świat. Wychowywałem się w latach 80. i 90. kiedy było mnóstwo politycznych ruchów i stowarzyszeń, ale żadnego faktycznego celu. Nic, czym mógłbyś się fascynować. A ja bardzo tego potrzebowałem. Dzisiaj dzieciaki myślą podobnie. Chodzi mi o to, że nie może nas określać jedynie nasz ubiór lub muzyka, której słuchamy. Myślę że ludzie potrzebują czegoś więcej, czegoś głębszego. Tendencja do indywidualizmu i kompletnego rozdzielenia społeczeństwa na małe grupy nie może trwać wiecznie. W którymś momencie natrafimy na olbrzymią próżnię. Niebezpieczeństwo będzie polegało na tym, że wtedy pojawi się jakaś ideologia, która tą próżnię będzie chciała wypełnić.

Ron Jones jest przerażony tym, co zobaczył w FALI. Co to dla ciebie oznacza?
To dla nas niezwykle ważne. Od niego to się wszystko zaczęło, on wymyślił ten eksperyment. Film opiera się na jego doświadczeniach. W pewnych aspektach to nawet odrażające. Zdecydowaliśmy, by Rainer (Jürgen Vogel) i jego żona (Christiane Paul) mieszkali na łodzi, żeby jego żona była również nauczycielem i żeby popadli w konflikt. I kiedy pokazałem pierwsze nagrane ujęcia Ronowi Jonesowi, usłyszałem: “To niesamowite. Mieszkałem w drewnianym domu i miałem takie same rozmowy z moją żoną, dokładnie jak w filmie!” Nie wiedzieliśmy tego, napisaliśmy to intuicyjnie. Pisząc scenariusz wymyśliliśmy sceny, które rzeczywiście miały miejsce w życiu Rona Jonesa w późnych latach 60. To było najbardziej niesamowite, ponieważ tworząc fikcyjną opowieść, chcieliśmy, by była jak najbardziej realna i wiarygodna. Słysząc więc, jak Ron Jones mówi, że w 100 procentach wierzy w to, co zobaczył, to dla nas największa nagroda o jakiej mogliśmy tylko marzyć.

Wywiad z Ronem Jonesem (nauczycielem i pomysłodawcą Eksperymentu)

Jakie odczucia towarzyszyły ci podczas wizyty na planie FALI?
Jedno z szokujących uczuć, jakie zaznałem będąc na planie i obserwując grupę studentów było to, że widziałem duchy. Znów jestem w 1967 roku, jest tam Doug, który się wiecznie wygłupia, klasowy komik Steve, dwie dziewczyny z przodu, Aline Lavin i Wendy, bardzo piękne i wspaniałe, jest też Norman siedzący w ostatnim rzędzie ze złotym uśmiechem, jest też Jerry. Przypomina mi się moja klasa.

Jaka była twoja reakcja na pierwsze zdjęcia?
Pierwsze, na co zwróciłem uwagę, to zdjęcia, dzięki którym można być w środku klasy, mogłem czuć się jej częścią, nie tylko obserwować ją z zewnątrz. Poza tym miałem uczucie, że ci wszyscy ludzie, których tam widziałem, są dla mnie znajomi i ja ich całkiem dobrze rozumiem. Ale jest tam coś jeszcze, czego nie rozumiem, nigdy wcześniej o tym nie wspominałem, na przykład dziwna relacja między młodymi a starszymi nauczycielami. Jest wiele innych sposobów uczenia, mnóstwo nowych sposobów, tak było w szkole, w której ja uczyłem i pewnie jest w wielu obecnych szkołach, to się nazywa Fala w tym filmie. I kolejny dynamizm między mężczyzną a kobietą, którzy są razem od wielu lat. Jestem żonaty od 43 lat i te delikatne sygnały, jakie sobie wysyłamy, kiedy trzeba włączyć hamulce, wiesz, coś w stylu ‘hej! posuwasz się za daleko, dosyć, bo zaczynasz ranić’, to właśnie wydarzyło się w FALI. Moja żona mówiła, że posunąłem się za daleko, że to się stało niebezpieczne dla mnie i ludzi dookoła i to jest pokazane w FALI.

Co z perspektywy czasu myślisz o tym, co się stało? Jesteś wdzięczny za takie doświadczenie?
Cóż, na pewno nigdy bym tego nie powtórzył. Nigdy nie powinno się wystawiać dzieci na takie ryzyko. Wdzięczny? Przypadkiem odkryłem nieco ludzkiej natury w naszej psychice, która może być użyteczna. Dlatego wdzięczny jestem, że to odkryłem i że mógł powstać ten film, dzięki któremu ludzie zaczną o tym rozmawiać. Wiesz, kultura Niemiec jest wyjątkowa. Jesteście jedyni, których znam, co naprawdę niepokoją się przemocą. Badacie ją, ponieważ boicie się, że się powtórzy. W mojej kulturze to, co się wydarzyło, Hiroszima, Nagasaki, nasza wina została porzucona, my już się nie martwimy. Nie rozwodzimy się nad rasizmem ani przemocą. Pod tym względem jesteście wyjątkowi. Chyba nikt tak jak wy się tym nie przejmuje. Ale trzeba zauważyć, że oglądając FALĘ usiłujecie zrozumieć, dlaczego rezygnujemy z wolności byle tylko poczuć się kimś lepszym od innych. To jest lekcja, w której wszyscy musimy wziąć udział, usłyszeć ją i o tym rozmawiać.

Co czułeś w trakcie eksperymentu?
Zauważyłem, że mogę uczyć naprawdę dobrze, ponieważ uczniowie szybko się uczyli. Kiedy wracałem do domu powtarzałem mojej żonie, Dianie, że oni się naprawdę uczą, to szalone, ale kiedy mieli dużo swobody brakowało im ambicji, a teraz są zdyscyplinowani, odpowiadają na pytania, nawzajem sobie pomagają. Odkryłem, że to wspaniała metoda uczenia. Jednak konsekwencje były dla wszystkich druzgocące. Dlatego też moje emocje zmieniały się jak na karuzeli.

A jak na eksperyment zareagowała twoja żona?
Moja żona uczyła wtedy w tej samej szkole, tyle że w podstawówce. Byliśmy młodzi, mieliśmy dużo pomysłów i zapału. Miała świadomość tego, co się działo i jako jedyna potrafiła mi powiedzieć, że to nie wróżyło nic dobrego. Nie wiedziałem, dokąd to prowadzi, ani tego, że raniłem tym innych, ale głęboko wierzyłem w to, co robiłem, choć to z całą pewnością nie była demokracja. To jest niebezpieczne. Można powiedzieć, że moja żona pomogła mi wrócić do rzeczywistości i przekonać mnie, żebym zatrzymał Falę. Dlatego myślę, że każdy powinien mieć u swego boku dobrą kobietę, żonę, która, gdy trzeba, mogłaby mu powiedzieć: Hej, nie rób tego.

Kiedy się zorientowałeś, że zaszedłeś za daleko?
Takim momentem było kiedy Robert poszedł za mną do pokoju nauczycielskiego. Nie spodziewałem się, że tam pójdzie, a kiedy już się tam obaj znaleźliśmy naczelnik wydziału językowego, Bonnie, zresztą bardzo podobna postać jest w tym filmie, ściągnął okulary, badawczo spojrzał na Roberta i powiedział – ‘Robert, nie możesz tu być, to jest pokój nauczycielski, pokój tylko dla kadry.’ A Robert spojrzał na niego i powiedział: ‘ale ja nie jestem uczniem, jestem ochroniarzem.’ I wtedy zdałem sobie sprawę, że on właśnie przekroczył jakąś niewidzialną granicę, to co było tylko symulacją stało się czymś rzeczywistym. I uświadomiłem sobie, że przekraczałem tą samą linię. To już nie było nauczanie o faszyzmie. Stałem się przywódcą, co sprawiało mi radość i to właśnie było przerażające.

Czy Trzecia Fala odniosła sukces dlatego, że byłeś lubianym i znanym nauczycielem?
Nie, eksperyment się udał, ponieważ większość z nas czuła się zagubiona, niektórzy nie mieli rodzin, swojej społeczności, poczucia przynależności i nagle pojawił się młody nauczyciel, który powiedział – mogę wam to zapewnić.

Czy więc dziś też mógłby się udać?
Ależ on działa, i to niemal w każdej szkole. Ludzie często pytają, czy myślę że Fala mogłaby mieć miejsce dzisiaj? Zobaczcie w szkołach w swoim mieście. Gdzie jest demokracja? Zwykle tylko o niej rozmawiamy, ale nie doświadczamy jej. Nie decydujemy o tym, jakie książki czytać albo jakie sprawy poruszać albo jak pomóc innym stać się lepszymi obywatelami. Nie myślimy o tym. Podążamy za jakimś programem i ktoś nam mówi, że on jest jedynie słuszny, albo sprawdzamy jeden, żeby znaleźć jakiś inny, tu chodzi o kontrolę. Ale to nie my mamy kontrolę, ma ją ktoś zupełnie inny.

Jak to się skończyło dla ciebie?
Nie z powodu Fali, ale ponieważ walczyłem o prawa obywatelskie i o zaprzestanie wojny w Wietnamie zostałem usunięty ze szkoły trzy lata po eksperymencie Fali. Nigdy już nie pozwolono mi uczyć w szkole publicznej, dlatego moje życie diametralnie się zmieniło, czego nie przewidziałem. Zależało mi jedynie na tym, żeby być dobrym nauczycielem od historii i trenerem koszykówki, mieć swoją rodzinę i to było by cudowne. Ale mi zabroniono. Musiałem przez to znaleźć sobie inne miejsce, gdzie mógłbym uczyć, toteż przez ostatnie prawie 30 lat uczyłem chorych umysłowo.

A co myślisz o twórcach filmu – Dennisie Ganselu, Peterze Thorwarcie i Christianie Beckerze?
Są naprawdę niesamowici! Z Dennisem korespondowałem listownie. Oznaką wielkiego szacunku i uznania z jego strony było to, że wysłał mi scenariusz. Potem wymienialiśmy się korespondencją pisząc o tym, co się działo w klasie, trochę naszych wniosków, o tym, że sobie ufamy... To było jak pisanie do brata, tak samo zresztą było w przypadku Petera. Chodzi mi o to, że my, pisarze, mamy świadomość, że żyjemy w osobliwie dziwnym świecie, który próbujemy zrozumieć. I czasem udaje nam się zrozumieć mniej, czasem więcej, zawsze jednak staramy się odszukać to, co jest sercem tego świata, czym jest życie, jak możemy je uczynić lepszym. Jedziemy więc tym na tym samym wózku. Więc chociaż przez chwilę możemy poczuć się jak bracia. Christian to producent, więc on jest z nieco innej bajki. Producent to taki szalony zwierz, który na chwilę zbiera nas wszystkich, dlatego jest niezwykle ważną postacią. Jest niezwykły choćby z tego powodu, że ma tyle energii i siły, żeby przez okrągłe dwa lata rozmawiać z Sony o prawach do filmu. Któż inny przez dwa lata goniłby za tym samym marzeniem? Tak więc on jest ścigaczem marzeń, który jest nam potrzebny, a potem potrzebujemy takich Peterów i Dennisów, którzy te marzenia urzeczywistniają.

OBSADA

Jürgen Vogel (Rainer Wenger)

Rainer: „Studiowałem w Berlinie. Przez 5 lat mieszkałem na squacie w Kreuzberg. W demonstracjach pierwszomajowych szedłem w pierwszym szeregu. Któż inny może wiedzieć więcej na ten temat ode mnie?”

Reiner Wenger jest wyluzowanym nauczycielem. Z uczniami jest po imieniu, słucha punk rocka i nie ma zamiaru podporządkować się sztywnym regułom panującym w szkole. I nie obchodzi go co mówią o nim inni nauczyciele. Mieszka z żoną Anke w domu-łodzi.

BIOGRAFIA

Jürgen Vogel urodził się w 1968 roku w Hamburgu. W wieku 16 lat zadebiutował jako aktor w filmie DZIECI Z KAMIENIA. Do szkoły aktorskiej poszedł w 1986 – dokładnie na jeden dzień. Za dużo teorii i nieciekawie. Przeprowadził się do Berlina. Po kilku mniej znaczących zajęciach i małych rolach w filmie i telewizji otrzymał nagrodę filmową Bavarian Film Prize dla najlepszego aktora za rolę w filmie ROSAMUNDA w 1990 roku.
Przełom w jego karierze nastąpił wraz z filmem Sönke Wortmann KLEINE HAIE (ACTING IT OUT, 1991), w którym zagrał główną rolę. Niemal z dnia na dzień stał się aktorem pierwszej kategorii, a jego specjalnością stały się role zwykłych ludzi. Nieudacznicy, outsiderzy, buntownicy i źli chłopcy – w nich wciela się najlepiej. Widzowie i krytycy polubili odwagę i szczerość, z jaką odgrywał swoje role.
W 2004 Jürgen Vogel wystąpił w dramacie muzycznym BEZ PIOSENEK O MIŁOŚCI. W 2006 został oficjalnym sponsorem corocznego festiwalu muzycznego “Aufmucken” („Acting Up”). Festiwal organizowany jest przez młodych ludzi w okolicach Berlina, a jego celem jest propagowanie tolerancji i otwartości.
Vogel otrzymał niemalże wszystkie możliwe niemieckie nagrody filmowe, w tym za ROSAMUNDĘ, KLEINE HAIE i ROZKOSZE EMMY. W 1997 uhonorowany niemiecką nagrodą filmową za ŻYCIE TO PLAC BUDOWY. W 2001 otrzymał prestiżową Adolf Grimme-Prize, a w 2003 Złotą Kamerę za całokształt twórczości. Za rolę gwałciciela w WOLNEJ WOLI został nagrodzony Srebrnym Niedźwiedziem na festiwalu filmowym w 2006 roku i uznany najlepszym aktorem na festiwalu w Chicago. W 2007 odebrał nagrodę Ernst-Lubitsch Prize za MÓJ PRZYJACIEL i GDZIE JEST FRED?

Wybrana filmografia

2007 FALA / reż. Dennis Gansel
KEINOHRHASEN / reż. Til Schweiger
WYSPA SKARBÓW / reż. Hans Jörg Thurn
DUELL IN DER NACHT / reż. Matti Geschonneck
2006 SPUR DER HOFFNUNG / reż. Hannu Salonen
ALTE FREUNDE / reż. Friedemann Fromm
2005 ROZKOSZE EMMY / reż. Sven Tadikken
TKKG / reż. Tomy Wigand
GDZIE JEST FRED? / reż. Anno Saul
2004 BEZ PIOSENEK O MIŁOŚCI / reż. Lars Kraume
WOLNA WOLA / reż. Matthias Glasner
MÓJ PRZYJACIEL / reż. Sebastian Schipper
2003 DIE KIRSCHENKÖNIGIN / reż. Rainer Kaufmann
AUßER KONTROLLE / reż. Christian Görlitz
2002 MEIN NAME IST BACH / reż. Dominique de Rivaz
ROSENSTRASSE / reż. Margarethe von Trotta
2001 SCHREBENTANZ / reż. Chris Kraus
NADZY / reż. Doris Dörrie
2000 EMIL I DETEKTYWI / reż. Franziska Buch
SASS/ reż. Carlo Rola
1999 FANTOM / reż. Dennis Gansel
1998 MANILA / reż. Romuald Kamarkar
1997 FETTE WELT/ reż. Jan Schütte
1996 BIAŁY LABIRYNT / reż. Bille August
APTEKARKA / reż. Rainer Kaufmann
CICHA NOC / reż. Dani Levy
SEXY SADIE / reż. Matthias Glasner
ŻYCIE TO PLAC BUDOWY / reż. Wolfgang Becker
1994 DIE MEDICOREN / reż. Matthias Glasner
1993 SCHICKSALSSPIEL / reż. Bernd Schadewald
1992 DURST / reż. Martin Weinhardt
1991 KLEINE HAIE / reż. Sönke Wortmann
1990 TATORT - BLUTWURSTWALZER / reż. Wolfgang Becker
1998 ROSAMUNDA / reż. Egon Günther

Christiane Paul (Anke Wenger)

Anke: “Bzdury. To ty ich w to wciągnąłeś.”
Rainer: “Czy to był mój pomysł, żeby skopać tamtą drużynę?!”

Żona Rainera, Anke, uczy w tej samej szkole, co jej mąż. Jednak w przeciwieństwie do niego jest bardziej konwencjonalnym nauczycielem. Jest asertywna i odpowiedzialna. Jej małżeństwo jest szczęśliwe i poukładane, spodziewa się pierwszego dziecka.

BIOGRAFIA

Christiane Paul urodziła się w Pankow we wschodnim Berlinie w 1974 roku. Po skończeniu szkoły średniej studiowała medycynę, w 2002 została lekarzem. Pracowała na boku jako aktorka, przez krótki czas uczęszczała do Lee Strasber Institute w Nowym Jorku. Dorabiała również jako modelka, a jej pierwszym filmem był DEUTSCHEFIEBER w 1991. Następnie zagrała w ICH UND CHRISTINE Götza George’a. Wszystkie kolejne jej role były starannie dobrane do jej osobowości. Zagrała u boku Jürgena Vogela w filmie Wolfganga Beckera ŻYCIE TO PLAC BUDOWY. W 2004 ostatecznie porzuciła medycynę, by w pełni poświęcić się pracy aktorskiej. Tego samego roku zagrała jeszcze w DER AUFTRAG Ulricha Mühe. W 2005, a potem także w 2007 Christiane Paul była ambasadorem światowej kampanii na rzecz walki z AIDS, wspierała również akcję „Twój Głos Przeciw Ubóstwu.” W 1994 odebrała nagrodę Max Ophüls-Prize za rolę w EX, a rok później nagrodę filmową Bavarian Film za WORKAHOLIC. W 1998 otrzymała Złotą Kamerę dla najlepszej nowej aktorki, a gazeta Berliner Zeitung wyróżniła ją za osiągnięcia artystyczne.

Wybrana filmografia:

2007 FALA / reż. Dennis Gansel
Vorne ist verdammt weit weg / reż. Thomas Heinemann
2006 Ein verlockendes Angebot / reż. Tim Trageser
Copacabana / reż. Xaver Schwarzenberger
Neues vom Wixxer / reż. Cyrill Boss & Philipp Stennert
2005 Die Hamburger Sturmflut / reż. Raymond Lev
Die Tote vom Deich / reż. Matti Geschonek
Reine Formsache / reż. Ralf Hüttner
2004 Küss mich, Hexe / reż. Diethard Küster
Im Schwitzkasten / reż. Egon Moore
2003 Außer Kontrolle / reż. Christian Görlitz
2002 Echte Männer? / reż. Christian Zübert2001 Väter / reż. Dani Levy
Himmelreich auf Erden / reż. Thorsten C. Fischer 1999 W lipcu / reż. Fatih Akin
Freunde / reż. martin Eigler
Marlena / reż. Josef Vilsmaier
1998 Die Häupter meiner Lieben / reż. Hans-Günther Bücking
1997 Der Pirat / reż. Bernd Schadewald
Mammamia / reż. Sandra Settelbeck
Zucker für die Bestie / reż. Markus Fischer
1996 Pukając do nieba bram / reż. Thomas Jahn
1995 Workaholic / reż. Sharon von Wietersheim
Życie to plac budowy / reż. Wolfgang Becker
1994 Ex / reż. Mark Schlichter
1993 Unter der Milchstraße / reż. M.X.Oberg
1992 Ich und Christine / reż. Peter Stripp
1991 Deutschfieber / reż. Niklaus Schilling

Frederick Lau (Tim)

Sinan: “Zwariowałe? Chodzisz po ulicy z taką ilością towaru?”
Tim: “Gliny nie są w stanie mnie złapać.”
Bomber: “Ile za to chcesz?”
Tim: “Nic. To dla was. Jesteście moimi ziomalami!”

Tim jest gotów zrobić wszystko, żeby zyskać akceptację swoich kolegów. Ale im bardziej się stara znaleźć przyjaciół, tym bardziej jest odizolowany. FALA daje mu po raz pierwszy w życiu poczucie przynależności.

Urodzony: 1989

Filmografia:

FALA (reż. Dennis Gansel, 2007), DER FREISCHWIMMER (reż. Andreas Kleinert, 2006), BERGKRISTALL (reż. Joseph Vilsmaier, 2004), WRÓŻBY KUMAKA (reż. Robert Glinski, 2004), LATAJĄCA KLASA (reż. Tomy Wigand, 2002), DER BRIEF DES KOSMONAUTEN (reż. Vladimir Torbica, 2001), DREI STERNE ROT (reż. Olaf Kaiser, 2000)

Wyróżnienia i nagrody: Nagroda Golden Sparrow za rolę w SECOND HAND CHILD

Max Riemelt (Marco)

Marco: “Nie chcę stąd wyjeżdżać.”
Lisa: “A kto ci każe?”
Marco: “Chcę żeby było, jak jest. Po szkole idziesz do collegu. A ja nawet nie wiem, co studiować. Wolałbym raczej znaleźć stałą pracę, ożenić się z jakąś fajną babką i spędzić resztę życia w domu w mieście. Czy to nie brzmi głupio?”

Marco jest chłopakiem Karo, najpopularniejszej dziewczyny w szkole. Jest gwiazdą szkolnej drużyny wodnego polo. Wydaje się, że wszystko dookoła niego jest doskonałe. Ale jego życie rodzinne to prawdziwy koszmar. Skrywane pragnienie posiadania rodziny i przynależności do niej pierwszy raz zostaje zaspokojone przez FALĘ.

Urodzony: 1984

Filmografia:

FALA (reż. Dennis Gansel, 2007), LAUF UM DEIN LEBEN (reż. Andreas Niedrig, 2008), MÖRDERISCHER FRIEDEN (reż. Rudolf Schweiger, 2006), POD CZERWONĄ KAKADU (reż. Dominik Graf, 2004), FABRYKA ZŁA (reż. Dennis Gansel, 2003), DZIEWCZYNY, DZIEWCZYNY (reż. Dennis Gansel, 2000)

Wyróżnienia i nagrody: Po filmach DZIEWCZYNY, DZIEWCZYNY i FABRYKA ZŁA (za rolę w którym uznany najlepszym aktorem na festiwalu w Karlowych Varach w 2005 roku) FALA jest trzecim filmem Dennisa Gansela, w którym Max występuje. Za film POD CZERWONYM KAKADU wyróżniony prestiżową Bavarian Film Prize i uznany najlepszym aktorem na festiwalu w Marakeszu.

Jennifer Ulrich (Karo)
Karo: “Traktują mnie jak trędowatą tylko dlatego, że nie noszę białych t-shirtów?”
Marco: “Więc dlaczego nie zaczniesz?”
Karo: “Dlatego, że nie chcę!”

Karo jest bardzo pewna siebie, wie, jak osiągać wymarzone cele. Swoim blaskiem przyćmiewa swą najlepszą przyjaciółka, Lise. Kiedy Karo zaczyna krytykować FALĘ po raz pierwszy doświadcza, jak to jest być outsiderem.

Urodzona: 1984

Filmografia:

FALA (reż. Dennis Gansel, 2007), CHMURA (reż. Gregor Schnitzler, 2005), CZĄSTKI ELEMENTARNE (reż. Oskar Roehler, 2005), BEFREITE ZONE (reż. Robert Baumgarten,
2002), DZIEWCZYNY NIE PŁACZĄ (reż. Marie von Heland, 2001)

Jacob Matschenz (Dennis)

Dennis: “Zróbmy to tak, jak mówię. Tylko raz!”

Dennis postanawia wystawić na szkolnym przedstawieniu sztukę Friedricha Dürrenmatta THE VISIT. Nie jest jednak na tyle poważany, by móc dokończyć dzieła. Każdy robi co chce, nikt go nie słucha. Dopiero FALA daje mu siły, by zaznaczyć swój autorytet i z grupy teatralnej stworzyć prawdziwy zespół.

Urodzony: 1984

Filmografia:

FALA (reż. Dennis Gansel, 2007), UNSCHULD (reż. Andreas Morell, 2007), IM WINTER EIN JAHR (reż. Caroline Link, 2007), 42 PLUS (reż. Sabine Derflinger), DAS LÄCHELN DER TIEFSEEFISCHE (reż. Till Endemann, 2004), GRAFICIARZE (reż. Florian Gaag, 2004).

Wyróżnienia i nagrody: Za rolę w DAS LÄCHELN DER TIEFSEEFISCHE otrzymał Max Ophüls-Prize dla najlepszego nowego aktora. Nominowany do niemieckiej nagrody filmowej za rolę w NEANDERTAL, wyróżniany także za 42 PLUS i FLIEHENDES LAND.

Cristina Do Rego (Lisa)

Karo: “To ze mną jest problem? Chciałbym zobaczyć twoją reakcję, gdybym zaczęła przy twoim chłopaku gadać o twoich miłosnych problemach!!”
Lisa: “Nie mam żadnych miłosnych problemów, ponieważ nie mam chłopaka, jeśli jeszcze nie zauważyłeś. Ale tu chyba chodzi o ciebie, co nie?”

Lisa to najlepsza przyjaciółka Karo. Podziwia ją i chce być jak ona. FALA sprawia, że Lisa nabiera odwagi, by wyjść z jej cienia. Niespodziewanie chłopak Karo, Marco, zaczyna się nią interesować.

Urodzona: 1986

Filmografia:

FALA (reż. Dennis Gansel, 2007), BESSER ALS SCHULE (reż. Simon X. Rost, 2004)

Elyas M’Barek (Sinan)

Bomber: “Nie możemy czuć się winni za coś, z czym nie mamy nic wspólnego!”
Mona: “Nie mówimy o winie. Mowa jest o historycznej odpowiedzialności.”
Sinan: “Hey, jestem Turkiem, człowieku !’

Sinan kumpluje się z Kevinem i Bomberem. Cała trójka rzadko widywana jest oddzielnie. Jedyne, co odróżnia Sinana od pozostałej dwójki są treningi wodnego polo, co strasznie nie podoba się jego kumplom. Nie idzie mu za dobrze w szkole, choć on sam bardzo by chciał inaczej. Jeśli nie zda do następnej klasy, w swojej rodzinie nie znajdzie oparcia.

Urodzony: 1982

Filmografia:

FALA (reż. Dennis Gansel, 2007), AUSBILDER SCHMIDT (reż. Mike Eschmann, 2007), WHOLE TRAIN (reż. Florian Gaag, 2004), EPSTEINS NACHT (reż. Urs Egger, 2001), DZIEWCZYNY, DZIEWCZYNY (reż. Dennis Gansel, 2000)

Wyróżnienia i nagrody: Elyas wystąpił wcześniej w innym filmie Dennisa Gansela, młodzieżowej komedii DZIEWCZYNY, DZIEWCZYNY. Przełom w jego karierze nastąpił wraz z główną rolą w serialu TURECKI DLA POCZĄTKUJĄCYCH, dzięki któremu uznano go najlepszym aktorem oraz nominowano do niemieckiej nagrody komediowej.

Maximilian Vollmar (Bomber)

Bomber: “Chodźmy trochę popływać.”
Kevin: “Mam lepszy pomysł."
Bomber: “Stary, co to jest? Gdzie jest twoja M klasa?"
Kevin: “To fura mojej matki. Stary dał jej w prezencie z okazji ich rocznicy. V8, 250 koni, 240 na godzinę. Może więc weźmiemy to maleństwo i wyskoczymy gdzieś na autostradę?"

Bomber traktuje Sinana i Kevina jak swoją rodzinę. Jest mało wymagający, ale radzi sobie praktycznie ze wszystkim. W klasie siedzi w ostatnim rzędzie. W czasie przerwy przesiaduje w palarni.

Urodzony: 1985

Filmografia:

FALA (reż. Dennis Gansel, 2007), DZIEWCZYNA ZE STRATOSFERY (reż. Matthias X. Oberg, 2002), NANCY AND FRANK – A MANHATTAN LOVE STORY (reż. Wolf Gremm, 1999)

Maximilian Mauff (Kevin)

Rainer: Kevin, to bardzo proste. Albo jesteś z nami, albo wychodzisz. Rozumiesz?”
Kevin: “Idziemy chłopaki, to jest jakiś bezsens.”

Kevin jest nieoficjalnym przywódcą grupy. Syn zamożnego biznesmena, dzieli się swoim bogactwem z kolegami. Kumple odwiedzają go, by pograć na konsoli lub też poszaleć na autostradzie najnowszym SUV’em jego matki. Początkowo odrzuca FALĘ.

Urodzony: 1987

Filmografia:

FALA (reż. Dennis Gansel, 2007), BERLIN CALLING (reż. Hannes Stöhr, 2007), THE READER (reż. Stephen Daldry, 2007), ABSURDISTAN (reż. Veit Helmer, 2006), WELTVERBESSERUNGSMASSNAHMEN (MEASUES TOBETTER THE WORLD, reż. Jakob Hüfner, Jörn Hintzer, 2005), KOMBAT SECHZEHN (reż. Mirko Borscht, 2004), ERBSENAUF HALB SECHS (PEAS AT 5:30, reż. Lars Büchel, 2003), ROK PIERWSZEGO POCAŁUNKU (reż. Kai Wessel, 2001)

Ferdinand Schmidt-Modrow (Ferdi)

Jako klasowy klown, Ferdi zrobi wszystko, by zwrócić na siebie uwagę. Nawet jeśli miałoby to oznaczać, że przez niego mogłaby się rozpaść grupa teatralna.

Urodzony: 1985

Filmografia:

FALA (reż. Dennis Gansel, 2007), BESTE GEGEND (reż. Marcus H. Rosenmüller, 2007), BESTE ZEIT (GOOD TIMES, reż. Marcus H. Rosenmüller, 2006), GRENZVERKEHR (reż. Stefan Betz, 2005)

Wyróżnienia i nagrody:
Nominowany do niemieckiej nagrody filmowej w kategorii najlepszy nowy aktor za rolę w filmie GOOD TIMES.

Tim Oliver Schultz (Jens)

Kaschi: “Nie mam białej koszulki."
Jens: “To sobie kup.”
Kaschi: Proszę, nie zamierzam wydawać na to kasy.”
Jens: “Daj spokój, przecież to są grosze!”
Rainer: “Jens. Wstań proszę.”
Jens: “Mam w domu dwie białe koszulki. Mogę ci dać jedną.”

Noszący tylko markowe ciuchy i zachowujący się “lepiej niż inni” Jens stara się być inny niż reszta klasy. Nie zależy mu na nowych znajomościach, jest raczej zdystansowany. Do czasu jednak, gdy wpada w sidła FALI.

Urodzony: 1988

Filmografia:

FALA (reż. Dennis Gansel, 2007), DER ANDERE JUNGE (reż. Volker Einrauch, 2007), EIN HAUS IN BERLIN (reż. Vadim Glowna, 2005), STERNZEICHEN (reż. Peter Patzak, 2002)

Dennis Gansel (Scenarzysta i reżyser)

“Dennis to nie tylko reżyser, z którym zrobiłem swój pierwszy film, to człowiek, który doskonale wie, po co jest na planie. To wyjątkowa cecha. Ufam mu bezgranicznie. Dla mnie jest nie tylko wizjonerem, ale prawdziwym przyjacielem.”
Christian Becker o Dennisie Ganselu

Dennis Gansel urodził się w 1973 roku w Hannoverze. Studiując w monachijskiej szkole filmowej nakręcił dwa krótkie filmy – THE WRONG TRIP oraz LIVING DEAD. Producentem ich obu był jego kolega ze studiów, Christian Becker, a filmy wiele nagród. Następnym jego filmem był IM AUFRAG DES HERREN w 1998. Po skończeniu studiów Dennis Gansel nakręcił swój pierwszy pełnometrażowy film – FANTOM, polityczny thriller o losach oddziału Armii Czerwonej, w którym wystąpił Jürgen Vogel, a którego producentem był ponownie Becker. Film obsypano licznymi nagrodami, m.in. Jupiter Award, Adolf Grimme Prize oraz nagrodą publiczności stacji 3 SAT za najlepszy film telewizyjny. W 2001 roku zadebiutował na dużym ekranie komedią DZIEWCZYNY, DZIEWCZYNY, która okazała się sporym komercyjnym sukcesem i zapoczątkowała wiele wspaniałych karier aktorów młodego pokolenia, w tym Karoline Herfurth (PACHNIDŁO). Następnie Dennis, we współpracy z Maggie Peren zabrał się za pisanie scenariusza do FABRYKI ZŁA. W 2003 roku scenariusz ten, opowiadający o elitarnej nazistowskiej szkole, zdobył nagrodę Federal Film dla najlepszego niezrealizowanego scenariusza. Na ekran został przeniesiony w 2004 roku. FABRYKA ZŁA zdobyła nagrodę publiczności na festiwalu filmowym w Nowym Jorku, nagrodę dla najlepszego filmu na europejskim festiwalu w Viareggio oraz Bavarian Film Prize dla najlepszego reżysera. Grający w tym filmie główną rolę Max Riemelt („Marco”) został uznany najlepszym aktorem na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Karlowych Warach.

Filmografia

2007 FALA
2004 FABRYKA ZŁA
2001 DZIEWCZYNY, DZIEWCZYNY
1999 FANTOM
1998 IM AUFTRAG DES HERREN /krótkometrażowy
1996 LIVING DEAD /krótkometrażowy
1995 THE WRONG TRIP /krótkometrażowy

Peter Thorwarth (Współscenarzysta)

“Pochodzimy razem z zagłębia Rury i mamy podobne podejście do filmów. Ogromnie się cieszę, że Peter i Dennis pracowali razem nad tym scenariuszem. To była praca jak za dawnych, dobrych lat.
Christian Becker o Peterze Thorwarcie

Peter Thorwarth urodził się w 1971 roku w Dortmundzie, dorastał w Unna w Zagłębiu Ruhry. Swoją przygodę z filmem zaczynał jako nastolatek. Studiował w szkole filmowej razem z Dennisem Ganselem i Christianem Beckerem, który był producentem jego pierwszego filmu, piętnastominutowej komedii IF IT DON'T FIT, USE A BIGGER HAMMER, nominowanej do studenckiej nagrody filmowej i nagrodzonej German Short Film Prize w 1996. Naturalną koleją rzeczy była ich dalsza współpraca. W 1997 zrealizowali kolejną krótkometrażową, lekką komedię MAFIA, PIZZA, RAZZIA, a rok później rozpoczęli prace nad fabularnym debiutem Petera BANG BOOM BANG. Film ten okazał się prawdziwym komercyjnym sukcesem, wyświetlanym bez przerwy od 1999 w kinach w Bochum, co sprawia, że jest to jeden z nielicznych filmów zasługujących na miano „kultowego.” To również pierwsza część „Trylogii z Unna” autorstwa Thorwartha, którą dokończył filmami: IF IT DON’T FIT, USE A BIGGER HAMMER (będącym kinową wersją popularnego serialu telewizyjnego) z 2002 roku oraz ZŁOTE CZASY w 2006. Peter Thorwarth nakręcił również sporo reklam oraz teledysków, w tym dla najdłużej grającego punkowego zespołu w Niemczech – Die Toten Hosen, za który otrzymał Comet Award w 2002 roku.

Filmografia

2006 ZŁOTE CZASY
2002 IF IT DON’T FIT, USE A BIGGER HAMMER
1999 BANG BOOM BANG
1998 DIE ZWEI VOM FACH / pilot serialu
1997 MAFIA, PIZZA, RAZZIA / krótkometrażowy
1996 IF IT DON’T FIT, USE A BIGGER HAMMER / krótkometrażowy
1994 KOMA / krótkometrażowy

Christian Becker (Producent)

„Christian jest kinowym maniakiem. Taki producent przydałby się każdemu. To trudne zajęcie. Młodych, ambitnych producentów nie wspiera nikt. Jego znaczenie dla reżysera i całej ekipy, jego wartość są nieocenione. Jeśli byłoby w Niemczech dziesięciu takich producentów jak on, kino niemieckie byłoby zupełnie inne, mówię ci.”
Dennis Gansel o Christianie Beckerze

Christian Becker urodził się w 1972 roku w Krefeld, po wielu doświadczeniach w przemyśle filmowym podjął studia na wydziale filmowym w Monachium. W czasie nauki wyprodukował ponad 15 filmów krótkometrażowych, reklam i filmów dokumentalnych, w tym pierwszy krótki film Dennisa Gansela WRONG TRIP oraz LIVING DEAD, a także pierwsze dzieła Petera Thorwartha IF IT DON'T FIT, USE A BIGGER HAMMER i MAFIA, PIZZA, RAZZIA. Był także producentem DER GROSSE LACHER Benjamina Herrmanna czy nagrodzonego Oscarem QUIERO SER Floriana Gallenbergera. Żaden inny producent w historii monachijskiej uczelni nie ma na swoim koncie tylu wyprodukowanych filmów, co Christian Becker. W 1997 roku Becker i Thomas Häberle założyli dom produkcyjny The Indigo and Becker & Häberle, który zajął się potem takimi produkcjami jak FANTOM Gansela czy BANG BOOM BANG oraz IF IT DON'T FIT, USE A BIGGER HAMMER Thorwartha. Po skończeniu KANAK ATTACK i 7 DNI ŻYCIA Becker stał się jednym z topowych niemieckich producentów. W sierpniu 2000 roku Becker i Haberele połączyli swoje siły tworząc jedną spółkę produkcyjną F.A.M.E. AG, który wkrótce zadebiutował na niemieckiej giełdzie. W 2001 roku Becker poczucił Indigo and Becker & Haberele, by zasilić największą spółkę produkcyjną w całych Niemczech - Constantin Film AG, zakładając na tę okoliczność Rat Pack Filmproduktion oraz Westside Filmproduktion. Wciąż jednak angażował się w wiele projektów telewizyjnych i kinowych, jak „WIDEO Z JEZUSEM”, dwa sezony serialu „IF IT DON’T FIT, USE A BIGGER HAMMER”, „SCRATCH: THE NEW SOUND OF TERROR” czy „CODE OF THE TEMPLARS.” Był także producentem komediowego filmu muzycznego Helgi Schneider JAZZ CLUB – THE EARLY BIRD CATCHES THE WORM oraz DER WIXER, który przez dziewięć tygodni znajdował się w Top 10 wśród filmów w Niemczech. Był także producentem filmu Thorwartha ZŁOTE CZASY (2004) i HUI BUH – THE GOOFY GHOST (2005) w reżyserii Sebastiana Niemanna. Sequel NEUES VOM WIXXER został nakręcony w 2006 z gwiazdorską obsadą, a w kinach pojawił się w marcu 2007 roku.

Filmografia

2007 Mord ist mein Geschäft, Liebling /reż. Sebastian Niemann
2007 Die ProSieben Filmklassiker /
2007 FALA / reż. Dennis Gansel
2006 Das Wunder von Loch Ness / reż. Micky Rowitz
2006 Neues vom Wixxer / reż. Cyrill Boss & Philipp Stennert
2006 Lotta in Love / reż.
2006 Die ProSieben Märchenstunde Boss & Stennert (kilka sezonów) / reż. Tommy Krappweis, Erik Haffner
2005 Francuski dla początkujących / reż. Christian Ditter
2005 Meine verrückte türkische Hochzeit / reż. Stefan Holtz
2005 Hui Buh - das Schlossgespenst / reż. Sebastian Niemann
2005 Vollgas / reż. Lars Montag
2004 Złote czasy / reż. Peter Thorwarth
2004 Das Blut der Templer / reż. Florian Baxmeier
2004 Ratten 2 – Sie kommen wieder / reż. Jörg Lühdorff 2003 Jazzclub / reż. Helge Schneider
2003 Der WiXXer / reż. Tobi Baumann
2003 Kalkofes Mattscheibe (kilka sezonów) / reż. Marc Stöcker
2002 Alles getürkt! / reż. Yasemin Samdereli2002 Kubaner küssen besser / reż. Thorsten Schmidt
2002 Wideo z Jezusem / reż. Sebastian Niemann
2001 If fit don’t fit, use a bigger hammer / reż. Peter Thorwarth
2000 Ratten – Sie werden Dich kriegen / reż. Jörg Lühdorff
2000 7 dni życia / reż. Sebastian Niemann
1999 Fantom / reż. Dennis Gansel
1999 Quiero Ser/krótkometrażowy / reż. Florian Gallenberger
1999 Kanak Attack / reż. Lars Becker
1998 Bang Boom Bang / reż. Peter Thorwarth
1998 Das Biikenbrennen / reż. Sebastian Niemann
1997 Wakacyjna pułapka / reż. Thomas Bahmann
1997 Mafia, Pizza, Razzia / krótkometrażowy / reż. Peter Thorwarth
1996 Living Dead /krótkometrażowy / reż. Dennis Gansel
1995 If fit don’t fit, use a bigger hammer /krótkometrażowy / reż. Peter Thorwarth
1995 The Wrong Trip / krótkometrażowy / reż. Dennis Gansel

Nina Maag (Creative Producer)

„Nina ma wyjątkowe podejście do ludzi, kiedy nawet wszystko idzie źle potrafi rozbawić całą ekipę. Poza tym jest niesłychanie pomysłowa, co uwielbiam zwłaszcza gdy z nią pracuję!”
Dennis Gansel o Ninie Maag

„Z Niną znamy się już wiele lat, jeszcze ze szkolnych czasów. Jest osobą, na której można całkowicie polegać, jej pomysły w czasie castingu, a potem przy produkcji, pomogły ukształtować ten film.”
Christian Becker o Ninie Maag

Urodzona w Monachium w 1972 roku studiowała w Monachijskiej Szkole Filmowej, gdzie poznała Christiana Beckera, Dennisa Gansela i Petera Thorwartha. W 2000 roku zaczęła pracę producencką w firmie Christiana Beckera Becker & Häberle, gdzie miała okazję uczestniczyć w produkcji znakomitego FANTOMA Dennisa Gansela. Była producentką filmu telewizyjnego A FINE ROMANCE (2001) oraz dokumentalnego MOTHER'S DAY (2003). Po urodzeniu dziecka w 2003 powróciła do pracy, tym razem jednak zasilając szeregi Rat Pack Filmproduktion, gdzie pracowała przy takich projektach jak MEINE VERRÜCKTE TÜRKISCHE HOCHZEIT czy LOTTA IN LOVE.

Filmografia
2007 FALA / reż. Dennis Gansel
2006 Lotta in Love / reż. Divers
2005 Meine verrückte türkische Hochzeit / reż. Stefan Holtz
2004 Vollgas - gebremst wird später / reż. Lars Montag
2003 Mother's Day / reż. Micol Hopf
2001 A Fine Romance / reż. Sybille Tafel
2000 Fantom / reż. Dennis Gansel

OBSADA:

Rainer Wenger                   Jürgen Vogel
Tim                                 Frederick Lau
Marco                    Max Riemelt
Karo                                Jennifer Ulrich
Anke Wenger           Christiane Paul
Sinan                     Elyas M’Barek
Lisa

Udostępnij

« powrót

Komentarze

Film - artykuły ostatnio dodane

Reklama - Wykorzystajmy wspólnie nasz potencjał! • Kontakt • Patronat • Praca dla studentów •