Byliśmy, widzieliśmy, napisaliśmy...

Wyniki finansowe zza oceanu są mniej niż zachęcające. Podobno film już ogłoszony został klapą, zarabiając 10 milionów dolarów przy 100 milionach kosztów. Tak to niestety bywa, kiedy z filmu science – fiction chce się zrobić wielki moralny traktat o kwintesencji ludzkości. Bo wielbiciele tego gatunku chcą rozrywki. A tutaj niestety jest męcząco.

Film jest uroczy, a John Turturro przystojny jak nigdy; należało mu się po latach grania postaci, oględnie mówiąc, charakterystycznych. A jednak to nie do końca cudo, – choć ładnie zrobiony.

Niezły pomysł, całkiem przyzwoicie zrealizowany. Całość nie jest oczywiście żadnym arcydziełem, ale z pewnością zadowoli miłośników thrillerów, pewnie nawet też horrorów. Bo to coś na pograniczu.

Od wielu lat, z niemałą zresztą lubością, pielęgnuję w sobie miłość do filmów o samolotach. W każdych możliwych kombinacjach. Bawiłam się na filmach o samolotach porwanych przez terrorystów, samolotach najechanych przez węże czy też śmiertelne mrówki; samolotach opanowanych przez kosmitów czy też takich, które trafiły w wyrwę w czasoprzestrzeni. Już na starcie miałam więc dużą sympatię do tego filmu. Bawiłam się nieźle, z miłości do kina ale też dlatego, że to porządne kino sensacyjne.

Trailer może sugerować powtarzalną na masową skalę, typową komedię romantyczną. „Wykapany ojciec” to jednak coś znacznie więcej. To mądra komedia obyczajowa, pełna ciekawych spostrzeżeń na życie, na dodatek nieźle zagrana. Przyjemna rozrywka na sobotni wieczór.

To wprost wymarzona historia dla Hollywood i równie wymarzona rola dla aktorów, niemalże z zasady typowanych na laureatów Oskarów. Typowania sprawdziły się zresztą doskonale: skutkując w statuetce dla Jareda Leto i Matthew McConaughey’ego. Całkowicie zasłużenie.

Mroczny klimat, pełen wdzięku główny bohater i nieoczywista historia – bardzo ciekawe, choć niekoniecznie przystępne kino.