Byliśmy, widzieliśmy, napisaliśmy...

Neil Jordan ma chyba sentyment do wampirów. W końcu „Wywiad z wampirem” dał mu na zawsze miejsce wśród twórców najciekawszych filmów XX wieku. Byznatium trochę przypomina jego największe dzieło. To film zrobiony z rozmachem. Efekciarski. Nieźle zagrany. Tylko sama opowieść jest jakoś mało przekonująca.

Pierwsze 5 minut zapowiada co najmniej przyzwoitą komedię. Potem schodzimy na, jakże popularny motyw kloaczny. Przez wielkie „K”. Jest on eksploatowany na wszystkie możliwe sposoby. Miejscami trudno powstrzymać fizyczne obrzydzenie.

Mieliśmy już dwugłowego rekina, rekina mutanta, rekina w supermarkecie, w basenie, takiego chodzącego na nogach. Teraz mamy rekiny w licznej grupie, które przynoszone są do miasta w równie licznych tornadach. Witamy w kolejnej produkcji wytwórni Asylum.

Filmy o zombie zawsze znajda swoich odbiorców. Kiedy z zombie walczy Brad Pitt, liczba widzów zwiększa się wielokrotnie. To dobre, solidne kino, chociaż przede wszystkim dla wielbicieli gatunku.

Trzecia część jednej z najbardziej romantycznych i przegadanych filmowych historii ostatnich lat. Jesse i Celine nie są już młodzi, w każdym razie nie za bardzo, ale ciągle ciągnie ich do siebie. Ciągle też mają dużo do powiedzenia; jak należało się spodziewać, przez cały film ktoś coś mówi.

Takie filmy brutalnie uświadamiają mi, że czas mija nieubłagalnie. Widzowie nastoletni i ci świeżo po 20 roku życia śmiali się z całego serca. Ci starsi patrzyli raczej z zażenowaniem. Ja niestety należę do tej drugiej grupy. Dlatego z seansu wyszłam raczej zmęczona.

To kolejny dowód na to, że pewnych filmów nie wolno wyciągać w nieskończoność. Chociaż nie należę do przesadnych wielbicieli tych opowieści, z przyjemnością doceniłam ich humor w pierwszej (najlepszej) i drugiej części. I Trzecia jest jedynie nędzną imitacją poprzedników. Co się stało z humorem?